Corona en Horeca. Ooit een mooie combinatie in de vorm van het Mexicaanse biertje op het terras. Nu helaas in sommige gevallen dodelijk.
Horeca. De plek waar het voor mij als fotograaf eigenlijk allemaal begon. Gewapend met mijn camera schoot ik mij een weg door het feestend publiek. Iedere week keek ik weer uit naar het weekend. De sfeer, de mensen en de toffe beelden en herinneringen die er ontstonden. En nu? Nu hoop ik dat de weekenden zo snel mogelijk voorbij zijn, om mezelf het gemis te besparen.
In de media wordt veel gesproken over de gevolgen van corona en dat ondernemers het zwaar hebben. Er wordt veel in beeld gebracht. Het medisch personeel, lege straten en andere openbare plekken. Maar niet de horeca. Er wordt wel over gesproken, want de door Rutte genoemde “droge” kant van de horeca kan tenslotte door. Door in de vorm van afhaalrestaurant. In de media te zien als een positief iets. Maar hoe zit het met de door Rutte genoemde “natte” kant? De kant waar je niks over hoort en niks over ziet. De kant die het nu het zwaarst heeft.
De boosheid, angst, pijn en verdriet die ze hebben wanneer ze naar hun levenswerk kijken wat letterlijk en figuurlijk stof aan het vangen is. Pensioenplannen die opgeschoven moeten worden of zelfs niet meer door kunnen gaan. Financiële of zelfs relationele problemen die het met zich meebrengt.
Door op deze manier de wereld te laten zien wat het met een horecaondernemer doet, hoop ik iets terug te kunnen doen voor de plek waar het voor mij allemaal begon.
